Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν το΄χε αυτός διαλέξει
Πολλοί του μίλησαν, μα δεν του πήρανε μια λέξη
Μόνο χαμόγελο και βλέμμα όλο μυστήριο
Σε μια γωνιά καθότανε μέσα στο κρατητήριο

Ρώτησα αν μένει τη νύχτα στο δρόμο
Ποια μυστικά κρατάει στον ώμο
Τι κουβαλάει μέσα στη τσέπη
Μες το μυαλό του τι χρώματα βλέπει

Ήτανε νύχτα βροχερή μ ολόγιομο φεγγάρι
Μ΄αυτός περίμενε πιστά το κόκκινο φανάρι
Χέρια αδειανά ζητούν του κόσμου τη βοήθεια
Απο παιδί ντρεπότανε, μα έγινε πια συνήθεια

Ποιος άρχοντας πάλι τον εξουσιάζει
Θεό τον ορίζει καθώς τον σκεπάζει
Ποια μάνα κρυφά στη κουζίνα της κλαίει
και μέσα της μόνο μια σκέψη τη καίει