Πέθαινε κοιτώντας έναν ουρανό
που κάποτε
έδινε την υπόσχεση πως ξανοίγει
αλλά μόνον την υπόσχεση,
ενώ ουσιαστικά έκλεινε,
έκλεινε καθώς αυλαία κάτω από αόρατα χέρια,
χέρια γνωστά για τη σφαγή,
χέρια που μάθαμε ν’ αναγνωρίζουμε
από το νύχι, από την περίπτυξη, από το δαχτυλίδι.

Κοιτούσε ένα τοπίο
που μεταμόρφωσαν τα πεύκα,
ενώ κατρακυλούσαν τα βράχια στη θάλασσα,
και το αρχαίο υδραγωγείο,
ενώ τα σπίτια βούλιαζαν
κι οι στρατιές των αστέγων συνωμοτούσαν στις γωνίες,
ένα τοπίο μαύρο που ξανοίγει το μολυβί
και σε συντρίβει αυτόχθονα.

Τον σήκωνε ο θάνατος απ’ τις μασχάλες
χωρίς αναβολές,
χωρίς περιττές συζητήσεις,
πέταξε τα καταπραϋντικά,
τα άσπρα και μαύρα όνειρα,
ζητώντας περισσότερο φως
απαιτώντας
«περισσότερο φως
περισσότερο φως»
και κύλησε
με τα κοτρόνια στον Άδη.