Οι τοίχοι με περιόριζαν
Τα κρεβάτια με περιόριζαν
Κάτω από τη σπασμένη σανίδα
το σπασμένο καρπό
κυλάνε υγροί έρωτες
− μα τους σιχάθηκα
ειδικά αυτούς που χρειάζονται κάτι να σπάει
Κι αν ήταν οι κοτσίδες μου υπόλογες
τις έκοψα απ’ τη ρίζα
Άφησα τα μαλλιά ν’ ασπρίσουν
Δεν πιέζω τίποτα
Με κούρασε η συνομιλία με τον καθρέφτη
− Είμαστε νέοι
− Είμαστε κάτι
Φιλιά χαρακώματα
παγκόσμιες μάχες στα πρόσωπα
Μονάχα στο λυγμό της γέννησης
στο λυγμό του θανάτου
παραμένει ανθρώπινο κάτι

Το ζυγίζω με τα χρόνια κι έχει
πάντοτε την ίδια βαρύτητα