Κάποτε δεν είναι παρά
μια βουτιά στο υπερούσιο φως,
μια λάμψη διάρκειας
μέσα στο σκοτάδι μιας αδυσώπητης σκλαβιάς.

Κάποτε πάλι δεν είναι παρά
ένα άγγιγμα του ήλιου,
ένα λυχνάρι που `γίνε φως,
πάνω από πλόες ατελέσφορους,
πάνω από πικρά ναυάγια.

Κινούνται αμήχανοι,
εξορίζουν τα όνειρα
πέρα απ’ το φως,
πέρα απ’ τη ζωή,
που πλούτισε
απ’ τ’ άδικο,
που πλούτισε
απ’ την απληστία.

Ο ποιητής συνεχίζει
να βρίσκει καταφύγιο στα όνειρα,
αιθεροβάμων μελετητής των αστεριών,
ταπεινός προσκυνητής των λέξεων.

Καράβια όνειρα,
εμπνεύσεις της ζωής,
θαύματα ιδεών,
λευκά πανιά
στου γλαυκού
το πανώριο ταξίδι,
ελάτε πάρετέ μας…