Πιο πέρα δεν έχει
όλα είναι γύρω μας
ακόμη και πιο πέρα
γύρω μας είναι.
Μα δεν το βλέπεις λοιπόν
πως δε σ’ απαρνιέμαι
δεν βλέπεις πως
από κάπου κρυφά
σου αγγίζω το χέρι
πως από κάπου φανερά
αλήθεια μου κι ολόσωμη
σε περιέχω;

Δεν βλέπεις πως όλα
τα μολυβένια σου και
το γλυφά ελάφρυναν
στη μνήμη;
Δεν βλέπεις πως όλη
η επισημότητα χάθηκε
με μιας, σαν με ζύγωσε
ανάσας άκουσμα βαθύ;

Δες με πώς ριγώ
ποιον μα ποιον βλέπεις,
στα μάτια σου εγώ
στα μάτια μου εσύ μονάχα!
Μη μ΄αφήνεις να σου μιλώ
ίσως να μη σου αρέσει,
τούτη τη στιγμή θα `θελα
να μην ήμουν εγώ, αλλά
εκείνη που μέσα της
θα διάβαζες μόνο μια λέξη.