Χρόνια απών κι όμως ποτέ
δεν ήταν τόσο κοντά στην καρδιά μου
η θάλασσα που, θυμάμαι, έφτανε ως το παραθύρι μου.

Ίδιες, θα μου πεις, οι θάλασσες του κόσμου.
Μα η θάλασσα του τόπου μου έχει άλλο χρώμα,
θα σου πω,
άλλο ήχο, άλλο πόθο πάνω στο κύμα της.

Πατρίδα, εσύ, αλησμόνητη,
σε σένα κουρνιάζω
κάθε που οι ξένοι τόποι
αδειάζουν τα σπλάχνα μου·
μα όπου κι αν βρίσκομαι
το δικό σου πόνο κουβαλώ.