Ανεξερεύνητος φυσά, σε ρεματιές κατρακυλά.
Επαναστάτης, αστείος, τρελός.

Στις ράχες αρμενίζει,
τρομάζει τα νερά.
Τα σύννεφα χτενίζει,
τα στάχυα κρατά σφιχτά.

Κυκλοθυμικός, επίμονος, ουρανόφερτος και πελαγίσιος.

Χορεύει μες στα πέλαγα,
ακροβατεί στις στέγες,
Στα βλέφαρα σκαλώνει,
μπλέκεται στα μαλλιά.

Με μάτια αέρινα, με όρια υπέροχα.

Ζεφύρους ερωτεύεται,
κυνηγάει τα πουλιά.
Άσπρα όνειρα ανταμώνει,
καρτερά τα μυστικά.

Κυνηγιάρης, δροσερός, αλλοπαρμένος και βιαστικός.

Τα νούφαρα μαλώνει,
τα κρινάκια ξεγελά.
Στα όρη ξεφαντώνει,
κρέμεται στα κλαδιά.

Οι πέτρες τού αντιστέκονται, οι χείμαρροι τον χαιρετούν.

Περαστικός ξεφυσά,
ελπιδοφόρος περιφέρεται.
Κλωθογυρνάει στα βήματα,
χορεύει αντικριστούς χορούς.

Ελεύθερος, όμορφος, γαλανομάτης κι αγαπητός.

Κύματα προκαλεί,
θύελλες ξεσηκώνει.
Παλικαρίσια παρελαύνει,
δίνει προστάγματα.

Ασυμμάζευτος, ξεμαλλιάρης κι άστατος.

Αγριοπούλια χαιρετά,
σύννεφα γιγαντώνει.
Αναμετριέται με τις θάλασσες,
ζωγραφίζει τους ορίζοντες.

Επιπόλαιος μοιάζει, παντοδύναμος χαμογελά.

Τρυπώνει στ’ ανοιχτά πουκάμισα,
ξυπνά τους ξεχασμένους πόθους.
Κουρνιάζει στα στήθη τα καρτερικά,
επιστρέφει δροσερές τις μνήμες.

Αφανέρωτος, μυστικός, παιχνιδιάρης και τρυφερός.

Αγέραστος πηγάζει,
τα εφήμερα προσπερνά.
Το χρόνο ξεδιαλέγει,
τον κόσμο αναγεννά.

Λεβέντης, καμαρωτός, αγέρωχος και δυνατός.

Την ύπαρξη δροσίζει τη λευκή, την απαλή,
που αργυρόλευκος άνεμος η πνοή της η πρώτη.
Η απέριττη κι άδηλη τρυφερή προσευχή,
του ονείρου ο ψίθυρος, της χαράς η στοργή.

Αγαπημένη λυγερή, ηλιαχτίδα χρυσή!

Την χαϊδεύει ο άνεμος, τη φιλά στα μαλλιά,
της χαρίζει την Άνοιξη, της γελά κι αγαπά.
Κι αρμενίζει αμέριμνη σε ταξίδια τρελά,
στα γαλάζια του πέλαγα, στη γλυκιά του αγκαλιά.