Ὁ Μαξίμ φοροῦσε πάντα γούνινο σκουφί καί φρόντιζε ἐπιμελῶς
τά ἀγριολούλουδα − πτηνά γεμᾶτος ὁ οὐρανός τοῦ κρατοῦσε
τούς δεισιδαίμονες μακριά, ὥσπου μια μέρα ἔτσι ξαφνικά
λαχτάρησε τη θάλασσα. Εἶχε ἀκουστά τούς θρύλους
καί κλείνοντας τα μάτια ἀναχώρησε.
Τ’ ἄγνωστα μέρη δέν τόν ἐνθουσίαζαν οὔτε γοργόνες ποτέ του
εἶχε δεῖ. Ὀρεσίβιος ἐκ γενετῆς γιος μετανάστη ὅ, τι ἤξερε.
Ἦταν το φῶς του, φτιαγμένο μάλιστα μέ χέρια ὑλικά σέ λίγες μέρες.
Κάποτε μέθαγε στά πανηγύρια, συνεπαρμένος κυλιότανε
στά χώματα καί τόν θεό ζητοῦσε. Ὁ κόσμος του, ἡ μοναξιά
τοῦ ξένου. Ἔκλεβε τη ρομφαία ἀπό τόν ἄγγελο κι ἔπειτα γύριζε
μετανιωμένος ν’ ἀποθέσει δυο μαραμένες παπαροῦνες
πίσω ἀπ’ τήν Ἄγια Τράπεζα. Γιά το καλό φύτευε κι ἕνα καραγάτσι.
Σάν εἰρωνεία τοῦ νοῦ ἀκούγονταν οἱ συριγμοί
καί τ’ ἀγκομαχητά τοῦ τρένου κι ὅμως δέ λιγοψύχησε ὁ Μαξίμ.
Ἀνέβηκε ἀκμαῖος τα σκαλιά, ἔβγαλε το γούνινο σκουφί
καί… εἰσχώρησε στά ἄδυτα. Ταξιδευτής, γιά πάντα πρόσφυγας.