Την ρωτούσα:

«Εσύ ποια είσαι τελικά,

ποιο είναι το πραγματικό όνομά σου;»

Ειρήνη, Χριστίνα, Μόνικα, Μαρία…

Πώς αλήθεια σε λένε;

«Εσύ, Όλγα, να με λες», μου απαντούσε πάντα.

Χίλια πρόσωπα, ένα για τον καθένα.

Χίλια ονόματα.

Όλγα για εμένα.

Κάποτε χίλιες ψυχές, μια κάρδια μεγάλη, χωρίς ανάσα.

Κάποτε χίλια πρόσωπα, μια ανάσα, μισή καρδία,

καθόλου ψυχή.

Μα δε μου είπε στʼ αλήθεια ποτέ το όνομά της.

Δέσποινα , Αντιγόνη, Αθηνά, Άρτεμις…

«Εσύ, Όλγα, να με λες», μου απαντούσε.

Ακόμα και την ώρα που έκλεινε την πόρτα πίσω της,

για να χαθεί για πάντα.

Την ρώτησα ποιο ήταν το όνομά της τελικά.

«Εσύ, Όλγα να με θυμάσαι», μου είπε.

Και από τότε, Όλγα ξανά δεν είδα,

όσες φορές και να την συνάντησα.