Ερωτικός θα ήταν ο μανάβης μας
Που βούτηξε μέσα στα φρούτα
Καθώς στην κατρακύλα του βουνού
Χρωματιστά αστεράκια ανάβαν στα μαλλιά του
Ω θείτσα χωματερή κέρασέ μας λίγο χυμό
Μια μαρμελάδα εξαίσια κάτω απ’ τη γλώσσα μας
Κέρασέ μας λίγο θάνατο γλυκό
Μέσα από των σκουπιδιών τη σάπια αρμονία
Μεθύστακες πουλιά στο μούστο βουτηγμένα
Σαν τον πνιγμό σε θάλασσες ακύμαντες
Μαύρα νερά οπώρες βυθισμένες στη δυσοσμία
Στο πεθαμένο χώμα δίχως ψαλμουδιές
Χωρίς σταυρό χωρίς ενθάδε κείται
Για το μανάβη μας επιμένω να μιλώ
Για τον γενναίο αυτόχειρα τούτος ο θρήνος
Απ’ τη δική του ανάσταση φυτώρια και νερά
Αλλοτινού καιρού αναβλύζουνε εις μνήμην.