Στεκόσουν ακίνητη
μπροστά από την πόρτα του ασανσέρ
το φως που έβγαινε απ’ το μισάνοιχτο διαμέρισμα
σε έκανε να μοιάζεις με στάχυ του Αυγούστου
που σπαρταρά πάνω στο σώμα του ανέμου
με μαλλιά που κυμάτιζαν
στα ποιήματα που έριξα στη θάλασσα
μια νύχτα με βροχή
η μάτια τόσο κενά
όσο μια πλήρης αίθουσα αναμονής αεροδρομίου
μπορούσες να γίνεις βασίλισσα
σ’ ένα μπαλκόνι με θέα τον Ατλαντικό

είχες δίκιο που επέμενες
να πιούμε το επόμενο ποτό στο σπίτι σου
απ’ το αγαπημένο μου μπαρ
είχανε βγάλει τη σκηνή των παραστάσεων
όμως ακόμα ήταν όλα
ένα σχέδιο διαφυγής απ’ την αλήθεια
δεν γιόρτασα ποτέ γενέθλια εδώ

όταν αδειάσαν τα ποτήρια
γύρισες και μου έδωσες ένα φιλί
αγκάθι που μου τρύπησε τη γλώσσα
τα βρεγμένα σου πόδια αρχίσαν να εξερευνούν
την τελευταία έκδοση του δέρματός μου
ύστερα
χάθηκα μέσα στα σεντόνια
αναζητώντας τα γεννητικά σου όργανα
σαν τυφλό δελφίνι
που όπου να `ναι του τελειώνει το οξυγόνο

αυτό είναι το πορτραίτο μας, σου είπα

με πλήρη επίγνωση
της εκκωφαντικής μου αυτοκτονίας.