Προχωράς και αφήνεις πίσω σου
δυο ξεφτισμένα τριαντάφυλλα.
Το ταβάνι σκορπάει νότες και στιγμές γεμάτες βελούδο.
Τα μάτια σου διαβάζουν τ’ αντικείμενα
που βρίσκονται σε χειμερία νάρκη
κι εγώ γράφω για να ξεχάσω.