Μας είδαν να στολίζουμε τις ήττες μας με σύμβολα θριάμβου.
Ναι, τα παιδιά μας! Να στέλνουμε στους φίλους μας προσκλητήρια θανάτου.
Δούλοι του Αστυάγη. Ακόμη και τη ζωή μας
πεσκέσι για την αφεντιά του θα δίναμε.
Πώς χάθηκαν αίφνης οι πλησίστιες βάρκες της φρόνησης;
Ποιος έλυσε τους λογισμούς απ’ τους σκαρμούς;
Αθώες εμείς περιστερές, όπως πάντα! Δεινοί γελωτοποιοί...
Γιατί να μας πιστέψουν τα παιδιά; Καρυκευμένα ψεύδη στο προσκέφαλό τους.
Κι η φωτιά του πόνου τους να σφυρίζει με λύσσα.
Τι να τους πούμε τώρα πια που μας έμαθαν όλοι στα Σούσα
για τους θεατρικούς μας πανηγυρικούς,
τα πυροτεχνήματα της λύπης στους ουρανούς των Εκβατάνων.