Τούτη η κοιλάδα που θωρείς, πύρινο εργαστήρι,
φάπρικα ηφαιστείων, όλα τ’ αψήλου,
σήμερα είν’ η γιγάντια αρχιτεκτονική
κείνου που μάνιασμα υπήρξε κι είν’ πια αναπαμός

δίνει σε όποιον την κοιτά περηφανές παιχνίδι
Να υπάρχει δίχως να είναι. Βουνό ή ισάδα,
το χέρι με μάτι σμιλευτικό
Προσδίνει στο φως ψηλάφιση από τυφλό.

Όποιος έτσι χάραξε ό,τι σου στέλνω
είναι της Κοιλάδας του Μεξικού γινάτι
θέληση μαγική του μεγαλείου της.

Τ'όνομά της σε τήξη χιλιετή
είναι κραυγή της φύσης,
Απλή, αδερφική και χιλιετής.


Μετάφραση – Αμαλία Ρούβαλη