Τριγυρίζω αναιτιολόγητα στα ίδια και στα ίδια,
ανεβοκατεβαίνοντας μια ανεμόσκαλα στο κενό.
Δεν οδηγώ και δεν οδηγούμαι πουθενά.
Δεν προσπαθώ.ούτε επιδιώκω, άλλωστε.
Έκλεισα τον ορίζοντά μου στα καθημερινά,
στα λίγα, στα κοινότοπα, στ΄ασήμαντα.
Αυτά που θα'λεγες «επουσιώδη»,
όταν μιλούσες με εκείνο το ύφος, το περισπούδαστο.
Ξέχασα τι θα πει ξημερώνει το ρόδινο,
δύει το μαβί, ανασαίνει το δροσερό.
Δεν αφήνω πίσω μου τα χνάρια της μέρας.
Κι οι νύχτες μου, αθόρυβες κι αυτές.
Δεν επιδιώκω συνάντηση με το πεπρωμένο
κι ας λένε πως «φυγείν αδύνατον».
Καταστρέφω τις στιγμές υφαίνοντας
ενδύματα αποχωρισμού, γκρίζα, βαριά.
Φυσώ δυνατά τη μικρή φωτίτσα στο βάθος,
κοίτα, έφυγε κι αυτή.
Με σβηστά παραθυρόφυλλά αισθάνομαι επαρκής,
να μ’ αγκαλιάζει το σκοτάδι τολμηρά κι ανενδίαστα.

-Συνέχισε, μην αφήνεις τ’ αστέρια να σε ξυπνήσουν
«Θα σε πουν ονειροπαρμένη,
κι είναι ντροπή!» μου ψιθύρισες.