Κι ἐκεῖνο το δελφίνι Ὀκτώβρη μήνα νά διαπερνᾶ κατάσαρκα
τό κύμα πάλι καί πάλι νά βρυχᾶται στό νερό νά το μαλώνει
ἀνοίγοντας το δρόμο.
«Ἀκρωτηριάζει το κακό», μοῦ εἶπε ὁ γερο-ψαράς. «Τό βλέπεις
στήν ἔρημο δραγάτης καί δραγουμάνος στήν ξηρά παίζει
τόν ἄνεμο τα νέφη ἀποδιώχνει στό βοριά, καλεῖ τη νηνεμία εὐγενικά
τήν τάξη νά ἐπιβάλει».
Εἶναι ἀπό τότε αἰῶνες μέ παραλλαγές καί ὑποψίες
θαρρῶ μικρός γιαλός ἀψήφησε τόν μέγα πόνο,
τώρα γυρνᾶμε δίχως τα φτερά παρείσακτοι
σέ δρόμους διορθωμένους μέ τα λυμφατικά σκυλιά
νά γλείφουν ἀκροβάτες
κι οἱ ράγες νά δείχνουν το ντορό,
συλλέγοντας βήματα γιά τούς ἑπόμενους
ἐκεῖ πού πάτησαν οἱ ἄλλοι
γιατί αὐτός ὁ δρόμος δέν ἔχει ἐπιστροφή καί τα δελφίνια λίγα.