Αχ , αστεράκια σε ματιού ψιχάλισμα

Αντεστραμμένο που νομίζεις χελιδόνι

Της νυχτερίδας παφλασμός σε μελανί βελούδο

Για ένα τρικέρατο κουνούπι που δεν είναι –

Μετά στο γκρίζο σούρουπο χάνεται

Πίσω απ’ τα μαύρα δένδρα

Κι είναι αθέατο, ανύπαρκτο μάλλον

Σαν τον απόηχο του αόρατου θιάσου

Την ανείδωτη γύμνια

Του πονηρού που την προβάλλει σαρκασμός

Δαιμονική συγκίνηση να αρπάξει.



Κι όμως η γη θα φοράει ανθούς

Ως του θερμοκηπίου την εξαΰλωση

Κι άλλο τόσο μετά , ωχ Θεέ μου,

Μέχρι στη μακαριότητα του κόκκινου γίγαντα να αναληφθεί.

Ως τότε πολιτικοί, ιερείς, γραμματιζούμενοι και μάγοι

Θα συνωθούνται παίζοντας πόκερ τις ψυχές μας

Με χτύπησε ένα αμάξι στη γωνία

Ούτε τσιγάρα δεν πρόλαβα να πάρω

Ποιο μέλλον

Τρέχα γύρευε που λέει κι η Δημουλά.