[απόσπασμα]

Τ’ απόγευμα της έβδομης μέρας θ’ αρχίσει η πομπή.
Απ’ το γκρίζο της πόλης θα προβάλλουν έκπληκτοι οι κάτοικοι.
Στο πολύχρωμο τείχος θα πλησιάσουν ένας ένας να κρεμάσουν
τα κειμήλιά τους.
Το κορίτσι τις τιράντες του κι ο ερωτευμένος το κύμβαλο της τύψης.
Γυναίκες με μαντίλες χρυσά τάματα για τα παιδιά τους.
Ο λιμενεργάτης τα μάτια της γοργόνας απ’ το ακρόπρωρο.

Τα στρόφαλά του ύπνου οι υπνοβάτες κι οι κουρασμένοι κάρτες
με τ’ ανάκλιντρα της Θήβας.
Οι φαντάροι τα δίκοχα κι οι ραβδοσκόποι τις διχάλες τους.
Οι κολυμβήτριες τα γυαλιά τους.
Κι άλλοι ανώνυμοι, χάλκινες μέδουσες και σκαραβαίους,
σταυρουδάκια και κιλίμια, θαλασσογραφίες, μετρονόμους,
φλάουτα και κονδυλοφόρους.

Σαν λιτανεία έρχονται αυτοί που δεν ανήκουν.
Ένα καινούργιο κόσμο φτιάχνοντας για να τους κατοικήσει.