Κρατάς ένα απέραντο
τοπίο
στις αρθρώσεις σου:

ταλαιπωρημένα ψαροκάικα
περίεργες αποχρώσεις
σκουριάς
και μαύρα όντα
εντοιχισμένα στο βυθό

φωνές
συνηχούν
και αχρηστεύουν

όστρακα ημίθεων βράχων
χαμογελούν
το λίγο

αδέξια λάσπη
σιγουρεύει
τον πόνο της ευχής
και την καληνύχτα

αύριο πάλι
στις στάχτες
θα αιωρούνται εσπεριδοειδή
και αλεσμένα
μισοτράγουδα

αύριο
τρισάγιος καιρός
θα κυματίζει στο πηλήκιο
των πόλεων.