Ὁ φόβος εἶναι πλέγμα·
συρμάτινη ἀγχόνη, γύρω μου τεντώνεται
καὶ συνεχῶς ἀπλὼνει...

Ὁ μόνος φύλακας ἐγώ·
σ’ ἀπαίσιο στρατώνα κι ἀδειανό,
ποὺ ὅλο μεγαλώνει. -

Τ’ ὄνειρό μου εἶν’ ἐδῶ
θαμμένο - σφραγισμένο οὐρλιαχτό
μὲ μόνιμη περόνη.

Ἀπὸ πάνω του περνῶ
στὶς περιπόλους, σὰ σκιὰ ποὺ ἔρπει
στὴ λάσπη καὶ τὴ σκόνη,

‘'Νὰ σ’ ἐμπιστεύομαι;'’ ρωτῶ,
`'Βεβαίως'’ μ’ ἀπαντά, καὶ πιὸ βαθιὰ
μὲ μαχαιρὼνει…