Τα μάτια σου
εσπερινός στο μέσον της ημέρας
Και το βλέμμα τους
φυλακή να ξεκλειδώνω.

Νάτο πάλι το παιδί εμπρός μου
«θα δει» «θα δει»
Κι η απειλή σκότωνε από τον άνθρωπο
τη πράξη του να του θυμίσει
την αδυναμία του να πλησιάζει άνθρωπο.

Για ν’ αντέξω
υποκρίθηκα πως με φιλούσες στους κροτάφους
όσο να συγκεντρωθεί
το βλέμμα στο δικό μου
κι η σκέψη σου στο θέμα.
Αλλιώς
να σ’ αγκαλιάσω έπρεπε
και δεν ζητούσα προς ώρας
να μπει το σώμα μεσολαβητής στη στιγμή.

Έπειτα
οι λέξεις...
αφίλητες να σταματήσουν πως
δεν βρήκα.
Έτσι
τις δικές μου ψίχουλα έκανα
ένα σπουργίτη ταΐζοντας
που ανήσυχος κάτω απ’ το βλέμμα μου
τις ράμφιζε με λαχτάρα
κι άλλοτε πάλι τις αγνοούσε
όσο οι δικές σου συνέχιζαν να φανερώνονται
να φανερώνονται για να κρύβουν
να κρύψουν.

Πως άντρας γίνεσαι από παιδί
κι ύστερα πάλι το ίδιο στην επανάληψη
κοίταγα και το κορμί μου έγερνε
έγερνε κάτω από τη ζέστα και την έλλειψη ύπνου
και το κρατούσα ορθό να σε χωράει
και το μυαλό άσβεστο να γράφει
να γράφει για να θυμάμαι
όταν αργότερα στο δικό του σκοτάδι
θ’ αναζητούσε φως και ζέστα
ζέστα όπως εκείνη των χεριών σου στα δικά μου
την ώρα που τα δάχτυλα άφησα στο άγγιγμα
για ώρα κι ούτε που κι εσύ τα τράβηξες καν
μετά κι απ’ το φιλί που
η νύστα μού στέρησε
να το στολίσω
τη δική μου ζέστα
ίσως για να κρατήσω την αναμονή
να κρατήσω την αναμονή.

Το τίποτα
πήρε τα μάτια σου
στο ακριβώς ξεψύχισμα
της μέρας.