Ρέει το φως, ο ουρανός χαμηλώνει
Χάνεται των λέξεων η εμβέλεια
Υπόκωφα σβήνει η σιωπή τα ίχνη
Μένει το κενό κ’ η ερμηνεία διχάζει,

Σαν το ποτάμι άναρθρα φεύγουν τα όνειρα
Μεταλλάζουν σταθερά οι λέξεις σε εικόνες
Κ’ η σιωπή σε βουβό εκβάλλει αίμα,

Όλα τώρα έχουν απαξιωθεί
Κι ο χρόνος μας έχει προδώσει,

Βαθιά τ’ ανερμήνευτα κοιτάζω μάτια σου.