Τό γράμμα ἔφτασε ἀσυνόδευτο ἀλλά
στήν ἀπέναντι ἀκτή δέν βρῆκε παραλῆπτες
−πῶς νά ἐμπιστευτεῖς τόν ἔρωτα σέ ξένους.
Ξεχείλισε ἀπό το σωσίβιο
νά βγεῖ νωρίτερα στήν ξέρα
ψυχή σταλμένη στό χαμό
γιά νά διαδώσει το προνόμιο τοῦ θεοῦ
ἐφόδιο στά κάτεργα
παρηγοριά στό παραμύθι τοῦ Μιλήσιου
τόσο κοντά ὁ κόσμος μας,
δυό ποταμοί καί δύο θάλασσες,
τί εἶναι νά φτάσει το γράμμα ἀσυνόδευτο;
«…ἀγαπημένη μου…»
Κρατώντας το πολύτιμο εὕρημα ὁ ψαράς
εὐλαβικά στήν τσέπη το ἀσφαλίζει
συλλαβίζει τα κύματα ὑπολογίζει το θυμό τους
σταυρώνει ἔπειτα τα χέρια καί δακρύζει
ψάχνει ψηλά γιά το θεό
−οὔτε κι ἐσύ θά το `θελες…
ἑωθινό ἀνάγνωσμα
μές στή χερσαία λήθη.