Γειτονεύουμε Ιησού.
Ζηλεύει ο κατιφές στ’ αυτί σου
και πληγωμένος πάντα, μου το χτυπάς.
Στο χαρτόκουτό μου φυτρώνει χορτάρι όταν βρέχει
κι αυτό ξέρω πως είναι ένα ακόμα θαύμα σου.
Κι όπως ριζώνει η αγωνία να μασήσω τα καρφιά των ημερών
ο βαθύς πόντος μέσα μου σε χαιρετά σα μελλοθάνατος.
Ποντίζομαι σε κάτι που μοιάζει με ζωή.
Δε σε πιστεύω. Μα σε αγαπώ.
Επειδή η μέρα που άργησες
−εκείνη η Παρασκευή− είναι από καιρό
μες στο λαιμό μου σφηνωμένη κόμπος
και μπόρα από ουρανό που έχει χάσει όλα του τα δόντια.