Θέλησα να φύγω.
να ανοίξω το παράθυρο και να δραπετεύσω.
έξω ο κόσμος απλώνεται παράξενα προκλητικός,
η θάλασσα μοιάζει ανεξάντλητη,
η έρημος φαντάζει δροσερή καθώς το χιόνι μου χαϊδεύει το κορμί,
η στέπα καίει τα πόδια , μια αντιλόπη μου χαμογελά, οι βίσωνες μαζί μου ταξιδεύουν.
θέλησα λοιπόν να δραπετεύσω.
στα χέρια κρατούσα μια πολαρόιντ
να απαθανατίσω τις σκόρπιες μου στιγμές,
μια λιμνοθάλασσα, ένα απόμερο ακρογιάλι,
ένα φθινόπωρο στο ξεχασμένο πατρικό μου,
τον άντρα με τα περιστέρια φορεμένα στο πέτο.
Θέλησα να ταξιδέψω.
Μακριά .
Εκεί που μου φαινόταν όλα διαφορετικά,
Που οι άνθρωποι θα με κοιτούν στα μάτια
Και τα τρένα ζωγραφισμένα θα είναι με χρωματιστές μπογιές.
Εκεί που το σκοτάδι , χάδι απαλό κουρνιάζει στο στήθος
Και το ξημέρωμα τρυπώνει στην ψυχή , απρόσμενα.
Το λαχτάρησα τόσο αυτό το φευγιό.
Μα πάντα
Μια αράχνη
Ξέρει στα πόδια μου να υφαίνει τον ιστό της.