ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΗ Θεσσαλονίκη
ολομόναχο φθινόπωρο και το μισό Δεκέμβρη.

Πήρα μεσάνυχτα το τρένο των φτωχών και το πρωί
από Πειραιά κατάστρωμα καράβι για την Κρήτη.

Έστεκε στο νερό καιρός βαρύς
και ξέσπασε αργότερα δριμύτατος χειμώνας.

Μια ώρα με βροχή ανταμωθήκαμε.
Ένιωσα να καταχτυπά η καρδιά της.

—Καλά περνάς, Λενάκι; τη ρώτησα.
Μου χαμογέλασε πικρά.
—Στον ίδιο κανόνα βρισκόμαστε
και το μυαλό τ’ ανθρώπου είναι πάντα εκεί που αγαπά

Περπάτησα σκυφτά και λασπωμένα βήματα
ως το κηπάκι μας και κλείστηκα στην κάμαρα.

Σαν ρόδι έσκασε το σπίτι πάνω μου,
χίλια κομμάτια και με πλάκωσε.