Σ’ έκοψα απ’ το παρτέρι
μοσχοβολούσες χωριάτικο γαρύφαλλο,
λιωμένο κερί
Ήσουνα βράχος
νερό, αχνή αναπνοή
μια αλμύρα, μια σκουριά
Έβγαινες βόλτα με τα κύματα
λίκνο σιωπηλό,
ένα βιβλίο άδραχνες στο χέρι
Τ’ απόγευμα, το βράδυ
μια γωνιά δίχως έρμα,
ίσαμε μια σπιθαμή πάνω από τα ίσαλα
Ερημίτης με ξύλινα, μαύρα, ποδάρια
μπηγμένα σε τούτη τη φωλιά
γαλήνεψες τις θάλασσες της στεριάς μου.