Εδώ μακριά που μας κρατά
Και μας ριζώνει
Σε τούτη την πέτρινη εξορία
Ακόμα γράφουμε ποιήματα ωραία
Ίσως θα `πρεπε να μιλούμε
Τη γλώσσα των πρωτοπλάστων
Όμως εμείς ξεπερνούμε τον νόμο
Της βαρύτητάς μας
Εν γνώσει
Με πλήρωση
Και τιμωρία
Όταν έρχεται άξαφνα το ποίημα
Από τις όχθες της πρώτης θάλασσας
Με τη δική του νίκη μας διαπερνά
Απάνω μας πετά το μεγάλο κύμα
Έρχεται να στεφανώσει
Τούτη την πέτρινη εξορία
Που εδώ μακριά μάς κρατά
Και μας ριζώνει