Κι όταν, μετά τις μεγάλες περιπέτειες, γυρίσαμε σπίτι
–όχι πια για να μείνουμε, να καταγράψουμε απλώς το έχει μας
για να διαμερίσουμε ιμάτια οικοσκευές και ημερομηνίες–
ήτανε ήδη προχωρημένος Αύγουστος.
Το έρημο σπίτι, κλειδωμένο από παντού αεροστεγώς
μέσα στην κάψα του Αλωνάρη ίδρωνε τοπωνύμια∙
απ’ τα ταβάνια στάζανε κυπριώτικοι γιαλοί
στις γλάστρες είχανε φουντώσει τα σίφνα και τα σέριφα
μια κασέτα με φωνές απ’ το Καρλόβασι τριγύρναγε τα δωμάτια
και στις γωνίες κραδαίνανε πλούσια και αυτοφυή
κανάτια Μανταμάδου, κεραμικά Αγιάσου, αναρριχώμενοι
ήχοι της παραλίας στη Σμύρνη και φιστίκια αράπικα.

Φωτιά! Μια φωτιά να τα κάψουμε!
Πριν οι φωνές και τα κανάτια και τα τριγωνομετρικά
μας τσιγαρίσουν όλη την υπόλοιπη ζωή μας.