Πέρασαν χρόνια που μοιάζουν αιώνες
και δευτερόλεπτα μοιάζουν μαζί
από εκείνο το απόγευμα, μάνα,
που με νανούριζες με προσευχή.

Μοιάζουν χιλιάδες οι δύσκολες σκέψεις
και νοσταλγία συνέχεια γεννούν
αυτό από μόνο του μοιάζει, ρε μάνα,
στα γεγονότα που μας προσπερνούν.

Να γελάς χωρίς να θέλεις το κατάφερνα συχνά
Μα να κλαις ήθελες πάντα ώσπου έφυγες μακριά
Ένα γέλιο σου θέλω, ρε μάνα, ένα γέλιο από τα παλιά
Μια συγγνώμη σου, μία αβάντα, και την αγάπη σου παντοτινά.

Λάμπουν σαν φώτα και λάμπες θυέλλης
όλα εκείνα που απασχολούν
στο φως της μέρας δεν φαίνονται, μάνα,
τις νύχτες μόνα τους φεγγοβολούν.

Πως λαχταρώ να μου πιάσεις το χέρι
Να θυμηθώ και να νιώσω ξανά
Πως ένας άνθρωπος έστω, ρε μάνα,
Ενδιαφέρθηκε ειλικρινά.

Να γελάς χωρίς να θέλεις το κατάφερνα συχνά
Μα να κλαις ήθελες πάντα ώσπου έφυγες μακριά
Ένα γέλιο σου θέλω, ρε μάνα, ένα γέλιο από τα παλιά
Μια συγγνώμη σου, μία αβάντα, και την αγάπη σου παντοτινά.