Το δείπνο κύλησε ήσυχα, χωρίς απρόοπτα.

Όπως ήταν φυσικό

αντάλλαξαν μεταξύ τους ελάχιστες κουβέντες.

Σήκωναν τα κεφάλια τους,

αραιά και που,

μόνο για να δοκιμάσουν

το σούσι που είχαν παραγγείλει

και για να πιουν λίγο λευκό κρασί.

Αντί να μιλάνε,

προτιμούσαν να κοιτάζουν φωτογραφίες,

δικές τους ή άλλων, στο Instagram.

H πραγματικότητα είναι προφανώς πολύ πληκτική

-προβλέψιμη θα διόρθωνε

ο «διανοούμενος» της παρέας-

όταν γίνεται υπερβολικά απτή.

Καλύτερα να κρατάς κάποιες αποστάσεις

(Αποτρέπουν ως γνωστόν τις ματαιώσεις.)

Εξάλλου τι ακριβώς σημαίνει «φίλος»;

Μπορείς να εμπιστευτείς περισσότερο

αυτόν που κάθεται τώρα απέναντί σου

και τρώει ωμό σολομό

επειδή υπήρξατε κάποτε συμμαθητές,

από τον άγνωστο μυώδη άντρα

που σου στέλνει «καυτά φιλιά»

από την Κίμωλο;

(Ή μήπως είπε Αμοργό;)

Το νόημα επιστρέφει σπίτι

σκοντάφτοντας πάνω στις κοφτερές

πέτρες του καλντεριμιού,

αδιαφορώντας για την εξέλιξη της βραδιάs.

Θέλει απλώς να φτάσει πριν νυχτώσει.

Αύριο ποιος αλήθεια θα θυμάται πόσα like

απέσπασε η γνωστή ατάκα του Oυάιλντ

που ανέβασες λίγο πριν κλείσεις τα μάτια στο προφίλ σου

(ήταν του Τσέστερτον για την ακρίβεια)

όταν μια νέα μέρα

γεμάτη απαστράπτοντα δόντια

και ηλιοκαμένα κορμιά,

θ’ ανατείλει στον ορίζοντα της οθόνης

εκατοντάδων, χιλιάδων υπολογιστών;

Θα ήθελα να σε ρωτήσω

πότε ήταν η τελευταία φορά

που έγειρες στον ώμο ενός δειλινού

και το άφησες να σε οδηγήσει

στο δεντρόσπιτο των παιδικών σου χρόνων,

αλλά ξέρω την απάντηση.

Το μαγιώ σου πάντως έχει αρχίσει

να ξεχειλώνει στο πλάι

και δεν σε κολακεύει

στη selfie που μας έστειλες.

Σα φίλος σ’ το λέω.