«Ποιος θα έγραφε,
αν είχε κάτι καλύτερο να κάνει»,
είπε ο Λόρδος στον Έλληνα υπηρέτη του,
καθώς από το στενό παράθυρο
του ετοιμόρροπου σπιτιού του
κοίταζε τα στίφη των Οθωμανών
να συγκεντρώνονται γύρω από τα τείχη της πόλης.
Είχε μόλις ολοκληρώσει
την πρώτη στροφή του ποιήματος
που έμελλε να ’ναι το τελευταίο του.
Τη μέρα εκείνη έκλεινε τα τριάντα έξι.
Τρεις μήνες αργότερα
ο ξένος, εμφύλιος τόπος
που είχε επιλέξει για πατρίδα του,
θα του χάριζε αυτό που ποθούσε:
θάνατο αντάξιο του ονόματός του,
έξοδο ηρωική από την αφόρητη πλήξη της poesie.