"Εξαίσιο το λυθρίνι!"

Ο σύζυγος αποδείχθηκε
πράγματι καλός ψήστης
και η οικοδέσποινα
(ξέροντας πόσο αντιπαθείς τα κόκαλα)
το καθάρισε υποδειγματικά.

Καθώς κοιτούσες αδιάφορα τη θάλασσα
ν' απλώνεται στον ορίζοντα
(τι άλλο να κάνει η θάλασσα;)
η κυρία που καθόταν δίπλα σου
(Μαργαρίτα άκουσες να την αποκαλεί
νωρίτερα ο τρίτος άντρας της παρέας)
άρχισε να ψιθυρίζει κάτι για νεκρούς Ρώσους πεζογράφους
και το αφόρητο ύφος τους.
Εσύ παρέμεινες σιωπηλός.
Όλη αυτή η αναταραχή θα τελείωνε σύντομα.
Άλλο ένα θραύσμα ζωής άνευ ουσίας
στα τόσα που είχαν προηγηθεί.
Η Άνοιξη φυσικά το γνώριζε
και με το γνωστό της χιούμορ
έστειλε ένα αηδόνι
να κάτσει στο κλαδί
που κρεμόταν πάνω απ' το κεφάλι της.

"Μπορώ να έχω το λεμόνι παρακαλώ;"