Όταν πέσουν και τα τελευταία φύλλα
θα επιστρέψουμε επιτέλους στον γνωστό, οικείο χώρο μας,
το πολύτιμο αυτό άσυλο
που το εξαντλημένο σώμα άφησε ανολοκλήρωτο
για τις ανάγκες μιας αναπόφευκτης γνώσης.

Είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο,
να επιλέξεις και το επίθετο ακόμη
που θα έδινε κάποιο νόημα
σ' αυτή την κενή ψυχρότητα,
την αναίτια θλίψη,
που απλώνεται αργά, σταθερά,
διαβρώνοντας τις πιο κρυφές εσοχές της ζωής σου.
Μια απλή φυσική χειρονομία
ίσως να αποτελούσε το πρώτο βήμα,
την αρχή μιας νέας απόπειρας.
Αν όχι τώρα, αν όχι σήμερα,
αύριο δίχως άλλο.

Η έλλειψη της φαντασίας;
Κι αυτή ασφαλώς θα πρέπει να επινοηθεί·
και το σκηνικό να στηθεί
όπως ορίζουν οι οδηγίες στο χαρτί.
Το πέτρινο σπίτι πρέπει να κρατηθεί.
Το βόλτο στο μπροστινό δώμα
(το ακριβό, ανεκτίμητο παρελθόν σου) αυτό κυρίως.
Και το παλιό υπέρυρθρο με τη γοργόνα.
Και η σκιά στον κήπο, και οι πικροδάφνες,
και η ξερολιθιά, όλα πρέπει να μείνουν.
Όλα.
Για να φανεί το χάλασμα· το ρήγμα· η απουσία.
Για να εκτιμηθεί η προσπάθεια· η αποτυχία· το έργο.

Ο φθινοπωρινός άνεμος
που έδωσε υπόσταση σ' αυτές τις λέξεις,
σβήνοντας βίαια τη μεταφυσική τους λάμψη,
γνωρίζει καλά το μυστικό που κρύβουν.
Κι εσύ άλλωστε
που σκύβεις να μαζέψεις ένα ξερό φύλλο από το κεφαλόσκαλο.
Το φύλλο της πραγματικότητας.
Το εξαίσιο ποίημα του αληθινού.