Θέλεις να φαντάζεσαι τον εαυτό σου
ακλόνητο βράχο.
Έστω.
(Αν και ,μεταξύ μας,θα μπορούσες να βρεις
κάτι λίγο πιο πρωτότυπο για την περίπτωσή σου.)
Όμως στο τέλος θα διαβρωθείς'
όλα τα σταθερά πράγματα διαβρώνονται,
(το ξέρεις,άλλωστε )
και η θάλασσα
αυτή η απατηλή απελπισμένη αγκαλιά
(συνεχίζω στη δική σου γραμμή πλεύσης)
που τόσο βαθιά φθονείς,
θα θριαμβεύσει.

Νιώθεις τον φακό της μηχανής
να εστιάζει στην πλάτη σου.
Δεν υπάρχει λόγος να γυρίσεις.
Κανείς δεν θα σε ρωτήσει
για ποιόν υποφέρεις
για ποιόν στέκεις ακίνητος.