Άκουγε μελωδίες, έβλεπε ονείρατα
πως ήταν καβαλάρης πάνω στα κύματα
χίλια σπαθιά ζωσμένος, κυνήγαγε καημούς
και ξόρκιζε τις νύχτες μ’ αγάπη στεναγμούς

Σε θάλασσας λιβάδια, πάλευε με θεριά
κι αντάμωνε αγάπες ς’ απόκρυφη σπηλιά
μοίραζε τη χαρά του τ’ απομεσήμερο
σαν του ΄διναν νεράιδες τ’ αθάνατο νερό

Στα βάθη της αβύσσου, στη ράχη του ουρανού
εκεί που λεν τραγούδια τ’ αστέρια του βουνού
έγειρε να πλαγιάσει να βρει το ταίρι του
μα ήταν βαρύ το πιόμα και το νυχτέρι του

Με δράκου την ανάσα που σκόρπαγε φωτιές
γιάτρευε απ΄ την καρδιά του, του έρωτα πληγές
της νιότης οι αγάπες τον χαιρετούσανε
κι απ’ την χαρά του πίναν και ξεδιψούσανε