Τους φίλους και τ' αδέρφια μου κι εκείνους που αγαπούσα
τους έστειλες στην ξενιτιά τη μαύρη και τη ρούσα
Κατάρ, Ντουμπάι και Αμάν και στ' άλλα εμιράτα
και κάτω εκεί στα καγκουρό να σφουγγαρίζουν πιάτα.

Ξαδέρφια και παιδιά,
ξαδέρφια και παιδιά, ξαδέρφια και παιδιά.

Ξαδέρφια πήρες και παιδιά και άφησες γερόντια
να σέρνονται στον καφενέ σαν ζόμπι δίχως δόντια
κι εσύ με την κουρσάρα σου και δέκα μπάτσους δίπλα
κοτσάρεις δυο υπογραφές και μας πατάς μια ντρίπλα.

Άλλη πρέσα δεν μπορώ, μάνα.
Μας πατάνε στο λαιμό, όλους μάνα.

Γιατρέ μου δεν είμαι καλά, γράψε μου κι άλλα χάπια
γιατί σαν βλέπω βουλευτή θωρώ μια κότα σάπια,
παπάκια βλέπω κόκκινα, γαλάζιους παπαγάλους
και φίδια μαύρα και οχιές και μπλε τυραννσαύρους.

Σ' το λέω δεν μπορώ,
σ' το λέω δεν μπορώ, σ' το λέω δεν μπορώ.

Σ' το λέω άλλο δεν μπορώ, βλέπω παντού βαμπίρια
που μας ρουφούν το αίμα και μας κόβουνε τ' αρχίδια
και μας στραγγίζουν το μυαλό και τσιμουδιά δεν βγαίνει
γιατί δεν έχουνε φωνή οι λοβοτομημένοι.

Άλλη πρέσα δεν μπορώ, μάνα.
Πίσω ρέμα, μπρος γκρεμός, κοίτα μάνα.

Στ' αποψινό μου τ' όνειρο παντού φωτιές και στάχτη
κι εμείς δεμένοι σαν κλωστή σε σιδερένιο αδράχτι,
για πες μου ποιος μας τύλιξε σε τούτο το κουβάρι
την άκρη πες μου ποιος θα βρει, και πες μου ποιος μπλοφάρει.

Στον ύπνο μου αν δω,
στον ύπνο μου αν δω, στον ύπνο μου αν δω.

Στον ύπνο μου αν δω φωτιές μου 'λεγε η γιαγιά μου
ένα μεγάλο βάσανο θα φύγει απ' την καδιά μου
και αν ξυπνήσει η καρδιά τα πάντα θα σαρώσει
γιατί δεν έχει σύνεση, μυαλό να την προδώσει.

Άλλη πρέσα δεν μπορώ, μάνα.
Θα τα κάνω ρημαδιό όλα, μάνα.