Μεγαλωμένος στην σιωπή
συνηθισμένος στη βουή
μία ζωή σ' αναμονή
το μόνο που έμαθες καλά είναι να αντέχεις.

Τα μάτια ανοίγεις το πρωί
καφές, τσιγάρο, υπομονή
"κάτι θα αλλάξει, δεν μπορεί.."μονολογείς..
και προσπαθείς να το πιστέψεις.

Τα καταφέρνεις μια χαρά
κρατάει η αυταπάτη δυνατά
κι αφού δεν έρχεται η χαρά
ας έρθει μια πληγή κάτι τουλάχιστον να νιώσεις.

Πως είσαι ακόμα ζωντανός
πως από κάπου θα μπει φως
κι ας στέκεις μόνος και βουβός
πως θα ρθει η μέρα που απ την θλίψη θα γλυτώσεις.

Εδώ μιλάμε για σφαγή.
Και ούτε άχνα, μόνο σιωπή.
Το τέλειο έγκλημα το κάνει η μοναξιά
και ούτε μάρτυρες,
ούτε πειστήρια
πουθενά.