Σε θυμάμαι να κλαις
και σ’ αγαπώ να μου λες
μ’ όρκους, χάδια, φιλιά
κι όλα ακόμα μέχρι χθες.

Μα στο τηλέφωνο
μου ‘πες τελειώσαμε
καρφιά τα λόγια σου
που με σταυρώσανε,
είναι απίστευτο.

Δεν μπορεί να ‘σαι εσύ
άλλη θα μπήκε στη γραμμή,
δεν μπορεί να ‘ναι αυτή
η δική σου η φωνή.

Πως μπορείς να ξεχνάς
όσα ένωσαν εμάς
πως μπορείς να μου λες
δεν σε νοιάζει πια το χθες.

Και στο τηλέφωνο
μου λες τελειώσαμε
φωτιά τα λόγια σου
που με κυκλώσανε,
είναι απίστευτο.

Δεν μπορεί να ‘σαι εσύ
άλλη θα μπήκε στη γραμμή,
δεν μπορεί να ‘ναι αυτή
η δική σου η φωνή.