Οι νύχτες γίνονται σιγά-σιγά ψυχρές.
Πιο ήσυχες.
Έλα. Ας κουβεντιάσουμε λιγάκι.
Είμαστε μόνοι τώρα.
Μίλα μου.

Το φεγγάρι σηκώνεται αργά–ένα άδειο κοχύλι-
πάνω απ’ τους ίσκιους.
Τα άνθη της ακακίας πέφτουν όλα μαζί-
μια ωχρή πυκνή φωτιά.
Βοές αναστατώνουν το βαθύ χορτάρι
κι ο χρόνος
ο χρόνος που άλλοτε ήτανε τόσο απείθαρχα ανυπόμονος
κείτεται τώρα εδώ
ζεστός
ατέλειωτος.