Οι επιλογές είναι κλωστές που υφαίνουν αναμνήσεις
Είναι εκεί να θυμίζουν τη σκληρή τη ζωή
Όχι πια δεν μπορείς να αποφύγεις τη ρήξη
Ο χρόνος θεός σου ο μόνος δικαστής

Οι πληγές είναι ρωγμές συνθήματα σε τοίχους
Θυμίζουν στωικά πόσο μικρή είναι η ζωή
Με αναβολές δε σταματάς στα λάθη τα μήπως
Δεν είσαι πια εκείνο το ανέμελο παιδί

Πουθενά δεν έμεινε να τρέξεις να κρυφτείς
Πουθενά στον κόσμο να ονειρευτείς
Μέσ' απ’ την κόλαση βρες τον παράδεισό σου
Και στη φωτιά λίγο οξυγόνο πριν πνιγείς

Κανείς δεν είναι εδώ για να του μιλήσεις
Κανείς πια γύρω στήριγμα να στηριχτείς
Μέσ' απ’ την κόλαση βρες τον παράδεισό σου
Μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι πριν χαθείς

Οι εμμονές τροφή που θρέφει τον πόνο με μίσος
Θυμίζει πως στα ίσως δεν υπάρχει μπορεί
Δεν μπορείς να φοράς χαμόγελο τη μέρα
Όταν μέσα σου το γκρίζο επικρατεί

Οι ενοχές είναι φωτιά συνθήματα στους δρόμους
Δεν ξεχωρίζεις πια τους κλέφτες απ’ τους αστυνόμους
Την παράνοια απ’ την κοινή τη λογική
Δεν είσαι πια εκείνο το ανέμελο παιδί