Κατάρτια τα βουνά∙ ψηλά
άλογα πετρωμένα
Σπαρμένες οι πλαγιές
κάλυκες, παλιές φωτιές, λέξεις μισές
πένθιμα μονοπάτια

Σηκώνει η άνοιξη χορτάρι και τα σβήνει

Όμως θυμάται ο λύκος τις ποριές
και μες στον ύπνο μου
μυρίζει σκοτωμένους και τους βγάζει

Ξυπνάει η μέρα μες στα κόκκινα
κι ακόμη χάνει αίμα