Γύρισε από τις στέππες του βορρά
με το κατράμι στην ψυχή
και ασήμια στα μαλλιά

Κοίταξε το σπίτι με ανάσα βαθειά
μέριασε τʼ απομεινάρια της θύρας
πέρασε στο άδειο, στη σιωπή

Ζούσε ένα τραπέζι στη μέση
με σανίδια σπασμένα
Εκεί το νερό, εκεί το ψωμί

Κάθησαν στη ράχη της βαλίτσας
έβγαλαν ένα μπουκάλι ρακί
Σκούπισε με τον αντίχειρα
ένα ποτήρι μικρό, ήπιε
Ήπιε κι η Βασιλική
Το γέμισε πάλι
σήκωσε τα μάτια κατά την οροφή
Πέρασαν ώρες αμίλητοι, καθιστοί

Νύχτωσε
Αποκοιμήθηκε η Βασιλική
κι αυτός λογάριαζε στον τόπο τον τόπο
με την ξετοπισμένη του ψυχή

Την άλλη μέρα βγήκε να ʼδει·
νʼ ανασάνει η μνήμη
να κατεβεί απʼ το λαιμό, να καταπιεί

Κοίταζε ώρα δυό παιδιά
που τάιζαν, κυνηγούσαν πουλιά
Έγειρε στο σωρό μέσα στα ξύλα
έμεινʼ εκεί

Έφυγε σαν μαύρος ήλιος
μʼ ένα φτεράκι νʼ ανοίγει ήσυχα
σε μια καινούργια χώρα, σκοτεινή