Τόσες πληγές
κι η Νέμεση επιμένει
Τι ξεχνώ κι ακόμη δεν αρκείται;

Χίμαιρες κρατώ
και ημίφωτο χρόνο
στεγάζοντας πόθους κι ουτοπίες

Έτσι ζω
λαξεύοντας αγάλματα συμπόνοιας
στ’ αλώνι αυτό του μόχθου
με θυμήματα νεκρών
και ρίγη ασίγαστα
για πτήσεις αβέβαιες

Παρά τη θλίψη
της χαράς είμαι πιστός
Επίμονος κηπουρός
βγαίνω να δω
τι απ’ όλα τους καρπίζει
στους κήπους που χρόνια φύτευα με λέξεις