Με το αλφάβητο της φτώχειας

έστεισες δειλά το σπίτι

σήκωσες παιδιά

έθαψες και θάβεις τους νεκρούς σου

δένοντας πληγες στο μύθο

που στα χρόνια δειχνει ξένος



Τ'άδειο κορμί του τώρα

το ντύνουν οίκοι μυθικοί

με ούριους στις πλάνες ιδρυτές

με εβένινα γυαλιά

και ρούχα χορτασμένα



Ωστόσο στο χώμα πατάει ο ουρανός

σηκώνει η μέρα φως

μετρώντας στατικά και τάσεις

ύψη για τα πουλιά

για των ανθρώπων τ'αφανέρωτα φτερά

για τους ανέμους που σηκώνουν κάθε τόσο

αγαπημένους ως τη μνήμη