Κάποιου Αντώνη αρραβωνιάρα
Λέγαν μπεκρήδες ναυτικοί
Στέλλα τη φώναζε η μαντάμα
Στα Βούρλα χρέη εκτελεί

Κονιάκ τα σκέλια της μυρίζουν
Τα στήθια γεύση τουμπεκί
Κι όμως τα μάτια της δακρύζουν
Αντί για δάκρυα χολή

R… Ψες πέθαναν δυο από χτικιό
Κανείς δεν έκλαψε γι’ αυτό
Κι άμα δεχτείς τον εραστή
ξύλο κι αγάπη μια ζωή

Μίσος στα στήθια ριζωμένο
σύζυγοι κι αγαπητικοί
Στο μαξιλάρι έχει κρυμμένο
Ένα σουγιά για τη στερνή

Μόνο από έναν νιώθει απάτη
Τι κι ας περάσαν καραβιές
Που’ χε τον όρκο ατιμάσει
Του γάμου ψεύτικες ευχές

R… Ψες πέθαναν…

Κάποια βραδιά η φωνή τ’ Αντώνη
Βραχνά ζητά τα μερτικά
Σέρνεται σα τον Κουτσαντώνη
Με το σουγιά στ’ αχαμνά