Δε μ’ αρέσει να σκέφτομαι πάλι
αν το δόσιμο είναι σπατάλη,
όταν κάτι καινούργιο αρχίζει
κουβαλάω τον παλιό μου εαυτό.

Μ’ ένα σκέτο καφέ τόσα χρόνια
πως ν’ αρχίσει το σώμα να ζει,
τώρα που ‘ρθες εσύ και ξυπνάμε
κάθε μέρα μαζί.

Ζάχαρη θέλω ζάχαρη
στον καφέ, στη ζωή, στα φιλιά σου.
Ζάχαρη βάλε ζάχαρη
με τη γεύση σου όλα να μοιάσουν.
Θέλω ζάχαρη
να με βλέπουν, να μη με γνωρίζουν.
Μόνο ζάχαρη
κι ότι θέλουν για μένα ας νομίζουν.

Δεν το θέλω στη μέση να ζήσω
να μην κάνω ούτε μπρος, ούτε πίσω,
να φοβάμαι να μη διαταράξω
στη ρουτίνα το παραμικρό.

Τόση πίκρα στη γλώσσα μου φτάνει
ας αρχίσω από κάτι απλό,
τώρα που ‘ρθες εσύ δε θα πίνω
τον καφέ μου πικρό.

Ζάχαρη θέλω ζάχαρη
στον καφέ, στη ζωή, στα φιλιά σου.
Ζάχαρη βάλε ζάχαρη
με τη γεύση σου όλα να μοιάσουν.
Θέλω ζάχαρη
να με βλέπουν, να μη με γνωρίζουν.
Μόνο ζάχαρη
κι ότι θέλουν για μένα ας νομίζουν.