Φέρνει ο αέρας στην πόρτα έναν κρίνο
να τον μυρίσει η Μαρία της χτυπά,
μα δεν ανοίγει, είναι παραδομένη
το αγόρι της τη φιλάει τρυφερά.

Μήνες μετά ένα βρέφος γεννάται
άγνωστη μέρα το έτος μηδέν,
σε λίγο σπάει στα δυο η ιστορία
πριν και μετά από τότε θα λες.

Έρχονται μάγοι να φέρουν για δώρα
σκέψη και λόγο και πράξη μαζί,
όποιος τα βάζει όλα αυτά σε αρμονία
σε κάθε του όνειρο δίνει ζωή.

Βλέπουν οι άνθρωποι τώρα το θαύμα
κι ανοίγουν πόλεμοι με το καλό,
παίρνουν για όπλα χαρτί και μελάνι
κι έναν στα μέτρα τους φτιάχνουν θεό.

Αφού τον κάνουν θεό τονε βάζουν
με σκουριασμένα καρφιά σε σταυρό
κι όσα φοβούνται οι ίδιοι να κάνουν
στο εξής προσεύχονται σ’ έναν ναό.

Λίγο πριν φύγει γλυκά ψιθυρίζει
πως τον παιδέψανε κάποιον Χριστό,
τους λέει πλάσμα είναι σαν όλα τ’ άλλα
κι όσα μπορείτε τα ίδια μπορώ.

Κάποιοι τον είπαν Αλλάχ, κάποιοι Βούδα,
άλλοι Νιρβάνα και άλλοι Εδέμ
κάθε παιδί είναι ένα άστρο που λάμπει
και κάθε του όνειρο μια Βηθλεέμ.