Από παιδί έλεγα μια μέρα θα γινώ σπουδαίος
θα βγάλω χρήματα, θα φτιάξω ένα μεγάλο σπίτι.
Στο δρόμο οι άνθρωποι θα με παρατηρούν με δέος
θα ‘μαι για όλους ο αγαπημένος του πλανήτη.

Ονειρευόμουνα να παίζω σε γεμάτα στάδια
ο κόσμος να χειροκροτάει κι ίσως και να ουρλιάζει.
Κι αν στο κρεβάτι μου η μια πλευρά θα είναι άδεια
θα ‘χω το μύθο μου και τίποτα δεν θα με νοιάζει.

Και περάσαν τα χρόνια
σε αγνώστους είμαι ξένος,
αγάπη μου που να φανταστώ
πως θα γινόμουνα το πιο σημαντικό,
ο δικός σου αγαπημένος.

Απ’ το σχολείο είχα την τύχη να με κοροϊδεύουν
κοίτα πως τρέχει, πως μιλάει, τα χέρια πως κουνάει.
Είπα θα γίνω αστέρι να ‘χουν κάτι να ζηλεύουν
να ‘χω τον κόσμο τα τραγούδια μου να τ’ αγαπάει.

Πήρα κι έφτιαξα μια ασπίδα από γερό ατσάλι
έτσι που οι σφαίρες των παιδιών να μοιάζουνε με χάδια.
Είπα δεν θ’ άφηνα κανείς να πλησιάσει πάλι
ας έχω φώτα στη σκηνή και στη ζωή σκοτάδια.

Και περάσαν τα χρόνια
σε αγνώστους είμαι ξένος,
αγάπη μου που να φανταστώ
πως θα γινόμουνα το πιο σημαντικό,
ο δικός σου αγαπημένος.