Εσβήστηκε απ’ τη γη το φως, πριν ο παλιός μου εαυτός
να με προδώσει
τη μοίρα μου ξεγέλασα, με το μυαλό μου γέλασα
πριν με σκοτώσει.

Πάρε της μοίρας τα βαριά, βραχιόλια και χρυσά φλουριά
να τα φορέσεις
μα σα θα βγεις στον πηγαιμό, τη βάρκα σου άδειασε μήπως
και δε χωρέσεις.
Πάρε της μοίρας τα βαριά, χρυσά φλουριά τη βάρκα σου
να τη φορτώσεις
μα σα θα βγεις στον πηγαιμό, ρίχτα στο μαύρο το βυθό
μήπως γλιτώσεις.

Κλείνω τα μάτια μου στο φως, πώς με τυφλώνει ο ουρανός
στο χώμα κάτω
απ’ τη μικρή σχεδία μου, πετάω τα φορτία μου
πριν πιάσω πάτο.